Oι πιο ασυνήθιστες αιτίες για διαζύγιο

 

Το διαζύγιο μπορεί να προκύψει και μέσα από πραγματικά παράλογες καταστάσεις. Για παράδειγμα στον Καναδά, θα ήταν αρκετό να αποδείξει η σύζυγος στο δικαστήριο ότι το ροχαλητό του άντρα της ισοδυναμεί με το θόρυβο μηχανής αγωνιστικού αυτοκινήτου για να της δοθεί το απαραίτητο διαζύγιο.

 

Στην αρχαία Ρώμη ο άντρας μπορούσε να ξεφορτωθεί την γυναίκα του αν υπήρξε άπιστη, αν είχε βγάλει αντικλείδια από τα κλειδιά του, ή αν εκείνη είχε πιει κρασί που δεν είχε ολοκληρώσει την διαδικασία ωρίμανσης. Μάλιστα οι Ρωμαίοι για να διαπιστώσουν εάν οι γυναίκες τους είχαν παραπιεί εφηύραν μια όμορφη παράδοση που παραμένει ως τις μέρες μας: τις φιλούσαν στο στόμα.

 

Σύμφωνα με τον νόμο των Μάνου, ένας Ινδός έχει το δικαίωμα ν’αλλάξει την γυναίκα του αν δεν του κάνει παιδί μετά από 8 χρόνια, ή αν γεννάει νεκρά παιδιά μετά από 10 χρόνια, ή αν γεννάει μόνο κορίτσια μετά από 11 χρόνια. Αλλά σε περίπτωση που η γυναίκα του είναι καυγατζού το διαζύγιο βγαίνει άμεσα.

 

Στην Κίνα επίσης, οι καυγάδες και το κουτσομπολιό αποτελούν νόμιμους λόγους διαζυγίου.Οι Κορεάτες έχουν 7 βασικούς λόγους διαζυγίου με βασικότερο εκείνον της έλλειψης σεβασμού της νύφης απέναντι στα πεθερικά της. Αντίθετα η έλλειψη καλής επικοινωνίας και η ασυμφωνία χαρακτήρων δε θεωρούνται αρκετά βασικές αιτίες. 

 

 

 Στην Ιταλία το να πιεστεί ο ή η σύζυγος να πλύνει τα πιάτα ή να κάνει κι άλλες δουλειές του σπιτιού μπορεί να θεωρηθεί ζήτημα αρκετά σοβαρό ώστε να οδηγήσει σε διαζύγιο.

Στην Αίγυπτο ένας καθηγητής κάλεσε την αστυνομία και έκανε αίτηση διαζυγίου επικαλούμενος απάτη από μέρους της γυναίκας του καθώς ανακάλυψε ότι ήταν φαλακρή.

 Στην Αγγλία οι πράξεις βανδαλισμού δίνουν επαρκές έδαφος για διαζύγιο και ως τέτοια επικαλέστηκε ο ποδοσφαιριστής Neil Dewhart την κίνηση της γυναίκας του να του πλύνει το αγαπημένο του μπλουζάκι με τη συλλογή αυτογράφων του.

 

Τελευταία στις Η.Π.Α. η εμμονή με τον κύβο του Ρούμπικ αποτελεί όχι μόνο σημαντικό λόγο για διαζύγιο αλλά και για μοίρασμα της περιουσίας. Μάλιστα με την λύση του γάμου ο κύβος μένει στην κατοχή αυτού που θεωρείται θύμα αυτής της εμμονής.

 

Τέλος στην Ιαπωνία ο δικαστής  δικαιούται να εκδώσει διαζύγιο αν κάποιος από τους δύο συζύγους κοιμάται σε ανάρμοστη στάση.

 Πώς τα ακούτε όλα αυτά? Φυσικά σαν κάτι αστείο, παράλογο , υπερβολικό. Πώς όμως θα τα ακούγατε αν η έλλειψη σεβασμού στα πεθερικά μεταφραζόταν σε «προβλήματα με τρίτα πρόσωπα στην οικογένεια», η εμμονή με τον κύβο του Ρούμπικ ως παραμέληση του συζύγου, ο βανδαλισμός στο αγαπημένο μπλουζάκι ως απαξίωση των αναγκών του άλλου και η πίεση για το πλύσιμο των πιάτων ως οικιακή βία? Γιατί οι αιτίες που οδηγούν ένα ζευγάρι στο να χωρίσει είναι συνήθως αυτές :

• το οικονομικό-πηγή πολλών δεινών.
• Απιστία
• Κακή επικοινωνία
• Αλλαγή προτεραιοτήτων-προκαλείται από την απόκτηση παιδιών, τοποθέτηση βαρύτητας στη δουλειά κι όχι στην ποιότητα της σχέσης
• Έλλειψη αφοσίωσης στο γάμο
• Σεξουαλικά προβλήματα

Κάποιες άλλες αιτίες που συναντώνται σπανιότερα από τις παραπάνω είναι οι εξής :

• Εξαρτήσεις –ουσίες, τζόγος
• Σωματική, συναισθηματική ή σεξουαλική βία
• Υπερβολικές αξιώσεις και προσδοκίες-περιμένουμε ο-η σύζυγος να λύνει τα πάντα ως δια μαγείας

Έρευνα που διεξήχθηκε στις Η.Π.Α. επί δέκα χρόνια και μελετούσε την ποιότητα ζωής σε 500 παντρεμένα ζευγάρια, έδειξε ότι αμέσως μετά το γάμο παρατηρείται μία αργή παρακμή στην αρμονική συμβίωση για περίπου τέσσερα χρόνια. Περίπου εκείνη την περίοδο ο γάμος αναβαθμίζεται και σταθεροποιείται για να αντιμετωπίσει μία νέα πτώση με την είσοδο των οκτώ, εννέα ή και δέκα ετών. Είναι η πάροδος των λεγόμενων «εφτά χρόνων φαγούρας». Τα περισσότερα ζευγάρια ανέφεραν ότι η ύπαρξη των παιδιών δεν ήταν αυτή που τους προκαλούσε άγχος ή δυσανασχέτηση, αλλά αντίθετα τους τροφοδοτούσε με την ψευδαίσθηση ότι όλα είναι καλά και υπό έλεγχο ενώ τους προκαλούσε θετικές προσδοκίες.

Μία άλλη έρευνα που πραγματοποιήθηκε επίσης στην Αμερική από τον Ted Huston, καθηγητή της ανθρώπινης Οικολογίας και Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, αφορούσε στην εξέλιξη του γάμου 56 παντρεμένων ζευγαριών. Τα τέσσερα κύρια συμπεράσματα ήταν αρκετά απρόσμενα.

Πρώτον, αντίθετα με την κοινή γνώμη τα περισσότερα ζευγάρια όταν προχώρησαν στο γάμο δεν ήταν τρελά  ερωτευμένα.

Δεύτερον, τα τρελά ερωτευμένα ζευγάρια ήταν πιθανότερο να καταλήξουν σε διαζύγιο καθώς είναι δύσκολο να διατηρηθούν ισορροπίες μέσα από τόση ένταση. Αντίθετα , εάν η κοινή συμβίωση ξεκινάει με πιο προσγειωμένα συναισθήματα  είναι πιθανότερο να πάει καλά.

Κατά συνέπεια, κι αυτό είναι το τρίτο συμπέρασμα, οι γάμοι που υστερούν σε πάθος έχουν καλύτερες πιθανότητες να ευοδωθούν καθώς οι σύζυγοι δεν απογοητεύονται από την ματαίωση των προσδοκιών τους γιατί δεν τρέφουν υψηλές προσδοκίες.

Και τέταρτο και ίσως και πιο σημαντικό συμπέρασμα είναι ότι η απώλεια του έρωτα και της τρυφερότητας οδηγεί κυρίως στη ρήξη κι όχι  η εμφάνιση διαπροσωπικών θεμάτων.

Γενικά τα ζευγάρια εμπίπτουν σε τέσσερις βασικές κατηγορίες: σ’αυτά που είναι ευτυχισμένα στο γάμο τους, σ’αυτά που δεν είναι ευτυχισμένα αλλά παραμένουν μαζί, σ’αυτά που χωρίζουν μέσα στα πρώτα εφτά χρόνια και σ’αυτά που χωρίζουν μετά από εφτά χρόνια.

(Σ’αυτό το σημείο μπορεί να γίνει μία συνοπτική ή περισσότερο αναλυτική συζήτηση σχετικά με τις καταγεγραμμένες ως βασικές αιτίες διαζυγίου ώστε στην πορεία να φτάσουμε στο θέμα του δεύτερου γάμου, πόσοι τον αποτολμούν και τι προτείνεται για να πετύχει ειδικότερα αν και εφόσον υπάρχουν και παιδιά από προηγούμενους γάμους ).