ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΘΕΜΑ ΤΥΧΗΣ – ΜΟΙΡΑΣ;

 

Παρά τις  προόδους της σύγχρονης επιστήμης  και στον αιώνα μας  πολλοί

από αφέλεια εξακολουθούν να πιστεύουν πως η εύρεση ενός συντρόφου

είναι θέμα τύχης η  κάποιας ‘κοινής μοίρας’ .

Πρόκειται όμως  μόνο γι’ αφέλεια ; Μήπως η άρνηση μας να κοιταχτούμε

ειλικρινά και βαθιά μέσα μας  είναι ένας εξίσου σημαντικός λόγος ;

Μήπως ο  πόνος και το συναίσθημα της αποτυχίας αποτελούν τροχοπέδη

για τη πραγματική εσωτερική αλλαγή ;

Mήπως το τι θα πουν οι άλλοι, οι δικοί μας επίσης, ο φόβος, δηλαδή,της έκθεσης είναι αυτό που μας εμποδίζει ;   

Υπάρχουν άνθρωποι που σε στιγμές, ειδικά, απελπισίας πιστεύουν πως

η ζωή τους ελέγχεται εξωτερικά από άλλες,  ξένες δυνάμεις ή τυχαιότητες

και τότε επισκέπτονται το ‘μάγο’ της περιοχής τους, τους αστρολόγους,

ή τους διάφορους δήθεν μελλοντολόγους.

Έτσι πέφτουν οι ίδιοι θύματα απάτης και μετά ισχυρίζονται πως δεν

έφταιγαν,ενώ στη προσπάθειά τους  να  αυτοδικαιολογηθούν γίνονται περίγελος των άλλων.

Υπάρχουν, επίσης, άτομα που δεν ρισκάρουν, ούτε δίνονται ψυχικά ,

εύκολα, σε μια σχέση. Γίνονται, λοιπόν, συναισθηματικά παγεροί

κι αδιάφοροι με σοβαρές επιπτώσεις στη προσωπική τους υγεία.

Εμφανίζονται ψυχικά τσιγκούνηδες κι επιφυλακτικοί. Από φόβο μη χάσουν

το πολύτιμο, βαρυσήμαντο ‘εγω’ τους, μια δήθεν και παρεξηγημένη αξιοπρέπεια .

Δημιουργείται,λοιπόν, μια μοναξιά που βασίζεται σ’ένα πλασματικό εαυτό.

Έναν  εαυτό που, πολύ εύκολα, θα καταρρεύσει γιατί είναι φανταστικός.

Έναν εαυτό που σίγουρα θ΄αποδοκιμαστεί από τους άλλους και θα δυστυχήσει.
Έναν εαυτό αντικοινωνικό που δεν έχει μάθει να επικοινωνεί με τους άλλους,

να συνδιαλέγεται, να συνυπάρχει αλλά να παζαρεύει μια ψεύτικη εικόνα, 

που διάλεξε το ίδιο το άτομο, προσπαθώντας να κρύψει τα όποια κενά  του.

Δημιουργεί, τότε, τη ψευδαίσθηση στον εαυτό του πρώτα, προσπαθώντας

να πείσει και τους άλλους για το ίδιο, πως ζει.

Όμως, τελικά, περιθωριοποιείται, πραγματικά, από τη πραγματική κατάσταση κι  αρρωσταίνει. Αρχίζουν, λοιπόν, οι συγκρούσεις μεταξύ αυτού που είναι

κι αυτού που θα έπρεπε ή θα ταίριαζε στο ίδιο το άτομο να συμβαίνει.Η  πραγματικότητα βιώνεται ως απειλητική ή επώδυνη και δυσάρεστη.

Ο ίδιος άνθρωπος  γίνεται έρμαιο των καταστάσεων, ενώ οι σχέσεις που κάνει δεν είναι συνειδητά επιλεγμένες, γιατί δεν γνωρίζει ποιος είναι πραγματικά ,αλλά ούτε κι επιδίωξε να μάθει μέσ’ από την επικοινωνία του με τους άλλους γύρω αλλά και με τη βαθιά, εσωτερική φωνή της δικιάς του καρδιάς. Το να βρούμε, λοιπόν, κάποιο σύντροφο θέλει δουλειά. Πολύ δουλειά.Δουλειά με τον εαυτό αλλά και τους άλλους. Μαθαίνοντας, βιώνονταςσυγχωρώντας, επιβραβεύοντας κι αγαπώντας μέσ’από τα όποια λάθη μας,κάθε φορά ,τον οποιαδήποτε άλλο αλλά και τον εαυτό μας.Γιατί ζωή σημαίνει κίνηση, σημαίνει εξέλιξη, σημαίνει αλλαγή.Δεν υπάρχει στατικότητα. Όπως δεν υπάρχουν και συνταγές ευτυχίας.Γιατί καθένας μας είναι διαφορετικός κι ευτυχώς που είναι έτσι.